CIĘCIE PIŁĄ TARCZOWĄ - piła tarczowa używana do cięcia większych elementów czy materiałów potrzebnych do wykonania własnoręcznie jakiegoś narzędzia. Odmianą piły tarczowej jest separator mocowany z prostnicy. Separatory w postaci cienkich frezów stalowych, tarczek z nasypem diamentowym czy dyski separujące mogą być stosowane do różnych materiałów.  (B.A.)

CIĘCIE PIŁĄ TAŚMOWĄ - piła taśmowa używana do cięcia większych elementów czy materiałów potrzebnych do wykonania własnoręcznie jakiegoś narzędzia.  Piły taśmowe używane są głównie w stolarstwie, ale mała piła taśmowa lub jej odmiana z brzeszczotem drutowym do wycinania w metalu i w innych materiałach może być bardzo przydatna. (B.A.)

CIĘCIE PIŁĄ ŚLUSARSKA – piła ślusarska używana do cięcia większych elementów czy materiałów potrzebnych do wykonania własnoręcznie jakiegoś narzędzia. To brzeszczot zamocowany w podłużnej ramce ze śrubą umożliwiającą jego naciągnięcie. Ząbki brzeszczotu powinny być skierowane do przodu – tnie się pchając piłę do siebie. Cięty materiał musi być unieruchomiony w imadle stołowym. (B.A.)

CHRYZOGRAFIA – zob. INKRUSTRACJA

CYZELOWANIE - to technika wykańczania rzeźb odlewanych z metalu, tzn. likwidowanie śladów  odciętych układów wlewowych, ujednolicanie faktur na wyrobach lub ich wygładzanie. Podstawowe narzędzia techniki: młotek cyzelerski, młotki służące do klepania oraz punce – metalowe pręty wykonywane ze stali narzędziowej, o różnie ukształtowanych końcach, którymi kształtuje się lub fakturuje blachę uderzając w drugi koniec młotkiem. (B.A.)

CZAPRAG – zob. ZAPINKA

CZÓŁKO – tekstylna opaska otaczająca głowę, do której przyczepiano KABŁACZKI SKRONIOWE (G.M.)

CZTERY C – schemat dla opisania diamentu lub brylantu – dla pełnego opisania diamentu o szlifie brylantowym lub starszym szlifie fasetowym oraz niektórych innych kamieni drogocennych, szlifowanych fasetowo, stosuje się opisanie danego kamienia według następujących czterech parametrów, zwanych schematem czterech C: Carat, czyli karat – to parametr określający masę (wagę) kamienia podawaną w karatach. Jeden karat (ct) to 0,2g. (UWAGA: karat oznaczany jako „kt” to jednostka oznaczania tzw. próby metali szlachetnych lub stopów, gdzie próba 24 kt oznacza czysty kruszec); color, czyli barwa. Ocena koloru wskazuje stopień nasycenia barwą żółtą, co jest typowe dla znacznej większości diamentów, gdyż kamienie bezbarwne, nazywane niekiedy kamieniami czystej wody, występują niezmiernie rzadko, tak samo jak rzadko spotyka się diamenty w różnych innych kolorach. Istnieją specjalistyczne określenia i skale dla opisania barwy danego kamienia; clarity – czystość. Diament, będący wszak tworem naturalnym, posiadają liczne wtręty. Przybierają one najróżniejsze formy i często nie są widoczne gołym okiem. Określenie czystości kamienia przeprowadza się pod dziesięciokrotnym powiększeniem i opisuje ilość oraz typ zanieczyszczeń, stosując specjalistyczne skale i określenia, co umożliwia ocenę, wpisanie danego kamienia do jednej kategorii czystości. Oczywiście, że ilość i typ zanieczyszczeń wpływa na tzw. brylancję i przejrzystości, czyli na poziom jakości i wartości danego kamienia; Cut – szlif. W zależności od bardziej czy mniej prawidłowego szlifu, dany kamień zyskuje szanse ukazania swego piękna, ognia, gry świateł, blasku, czyli tzw. brylancji. Sensem wymyślnych szlifów fasetowych, liczby i wielkości faset oraz kątów, pod którymi są one wyszlifowane, jest bowiem zapewnienie właściwej „wędrówki” promieni światła w danym kamieniu. (J.A.R)